Μαυροβούνιο-Ιταλία:66-57. Ιταλία: Consolini, Zandalasini 9, Cinili 6, Dotto 9, Masciadri, Formica, Ress 6, Kacerik, Crippa, Gorini 9, Bestagno 3, Macchi 15. All.Capobianco… Αλλά όχι, αυτή ήταν η τελευταία φορά που χάσαμε από τη βαλκανική ομάδα – στις 23 Νοεμβρίου 2017 – πριν από τα πλέι οφ της 19ης Ιουνίου 2023 στο Ευρωμπάσκετ Γυναικών 2023. Τότε δεν μέτρησε τίποτα γιατί ήταν προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2017.

Επειδή το σκορ του μπαράζ για την είσοδο στα προημιτελικά είναι Μαυροβούνιο 63 Ιταλία 49… Σε αυτές τις περιπτώσεις καταφεύγεις στη στατιστική για να εξηγήσεις ότι δεν υπήρξε παιχνίδι. Σουτάραμε 17 στα 46 από το 2, 2 στα 18 από το 3. Ντροπιαστικό; Χειρότερα. Και σε κάθε περίπτωση, πρέπει να εξηγήσεις γιατί τα πήγαμε τόσο άσχημα παρουσία ενός σχηματισμού που όλοι αναγνώριζαν ως κατώτερο από τον δικό μας.

Πρώτη εξήγηση: δεν είναι αλήθεια ότι είμαστε πιο δυνατοί από το Μαυροβούνιο, όπως δεν είμαστε και πιο δυνατοί από την Τσεχία, επειδή και οι δύο είναι στα προημιτελικά.

Δεύτερη εξήγηση: πάσχουμε από ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στα μεγάλα ραντεβού που θα έπρεπε να υποχρεώνει τους πάντες, από τις παίκτριες μέχρι τους προπονητές, από τους προαγωγούς των ψεύτικων ελπίδων – τους προαγωγούς – μέχρι τα στελέχη, περνώντας από όσους, όπως εγώ, ασχολούνται δημοσιογραφικά με τα τεκταινόμενα στο γυναικείο μπάσκετ μας, να παραδεχτούν ότι δεν είμαστε σε θέση να φτιάξουμε μια ομάδα που να αξίζει το όνομα. Έχουμε εξαιρετικά άτομα που, όμως, δεν ξέρουν να παίζουν μαζί.

Γιατί καλύπτονται από ξένες που παίζουν όλες τις καθοριστικές μπάλες στο πρωτάθλημα και στα κύπελλα; Γιατί περιμένουμε τα νεαρά κορίτσια να γίνουν λίγο νεότερα όταν θα είναι 22/23 ή 24 ετών; Γιατί δεν έχουμε προπονητές ικανούς να δώσουν παιχνίδι στην Εθνική στο μικρό χρονικό διάστημα που τους δίνεται; Γιατί ελπίζουμε πάντα σε ένα θαύμα, εξακολουθώντας να είμαστε μια χώρα καθολικών;

Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε και το αντίθετο. Το γεγονός είναι ότι το παιχνίδι με το Μαυροβούνιο δεν ήταν ποτέ αμφίρροπο: 15-8 2 λεπτά πριν το τέλος του πρώτου δεκαλέπτου, 22-8 στο τέλος του ίδιου δεκαλέπτου. Και μετά 29 προς 8 στο 3ο λεπτό της δεύτερης περιόδου. Στη συνέχεια βέβαια 29 προς 17 και επίσης πολλές ευκαιρίες, που χάθηκαν, για να μειώσουμε με δέκα πόντους. Αλλά και πάλι λιγότερο 21, 52 προς 31 στην αρχή της τελευταίας περιόδου. Ανησυχήσαμε για την Αμερικανίδα Μακ, μας τιμώρησε -τουλάχιστον στην αρχή- η Milica Jovanovic, ετών 33, άρα όχι άγνωστη, που σκόραρε ανενόχλητη από το 3. Δυσκολευτήκαμε να κλείσουμε το σουτ και δεχτήκαμε τις διεισδύσεις της Marjia Lekovic, ετών 20.

Τη στιγμή της τελευταίας επίθεσης κάποιος τραβήχτηκε πίσω, κάποιος ρύθμισε το σκορ της, κάποιος άλλος μπωχ… ήταν στο γήπεδο; Θα μπορούσαν να αναφερθούν μερικά ονόματα με λιγότερο αρνητικό τρόπο, αλλά αυτό θα ήταν άδικο: η ευθύνη βαρύνει τον καθένα και την καθεμία.

Τα πάντα ενσωματώνονται στο λακωνικό σχόλιο του Lino Lardo, Προπονητής Azzurro:”Μπήκαμε στον αγωνιστικό χώρο με μια όχι πολύ επιθετική συμπεριφορά, είμαι πολύ λυπημένος γιατί φανταζόμουν μια διαφορετική απόδοση και ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Το Μαυροβούνιο παίζει ένα πολύ καλό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και μπήκε στον αγωνιστικό χώρο με μεγαλύτερη ένταση, συγχαρητήρια σε αυτούς.“.

Τώρα θα ρέουν δάκρυα στα αποδυτήρια των Ιταλών και θα αρχίσει το κυνήγι των ενόχων. Ας το αφήσουμε για μια φορά σε αυτό. Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε το κεφάλι μας κάτω και να δούμε από πού μπορούμε πραγματικά να ξεκινήσουμε ένα νέο δρόμο. Χωρίς να βάζουμε άλλους στόχους από το επόμενο παιχνίδι. Οι φιλοδοξίες δεν είναι για μας.