Μέσω μιας ανάρτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, Lorenzo D’Ercole ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το μπάσκετ. Ο 35χρονος που κατάγεται από την Πιστόια εγκαταλείπει το γήπεδο μετά από 17 χρόνια ως επαγγελματίας. Η καριέρα του ξεκίνησε το 2004 στη Μοντεκατίνι, ενώ από το 2005 έως το 2010 αγωνίστηκε στη Mens Sana Siena – δύο χρόνια δανεικός σε Λιβόρνο και Ούντινε – με την οποία κατέκτησε δύο Scudetti, ένα Κύπελλο Ιταλίας και ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας. Η καριέρα του συνεχίστηκε με τις φανέλες των Κρεμόνα, Βίρτους Ρόμα, Σάσαρι, Αβελίνο, Πιστόια, Βενετία, Ντερτόνα, Στέλλα Ατζούρα και Πιέλ Λιβόρνο.

“Η πίσω αυλή, όπου ξεκίνησαν όλα… Το μπάσκετ σήμαινε τα πάντα για μένα, με πήρε καρδιά και ψυχή, το έζησα ενστικτωδώς, ήταν και είναι το μεγαλύτερο πάθος μου και θα παραμείνει πάντα στη ζωή μου. Μου έδωσε τόση χαρά, αλλά και κάποια βάσανα, δεν μπορώ να το αρνηθώ. Αλλά το αγάπησα και θα το αγαπώ πάντα.

Έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα, αυτό είναι σίγουρο και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Από τότε που, ως παιδί, έπαιζα στην αυλή με τον αδελφό και τον ξάδελφό μου ονειρευόμενος τη Serie A, μέχρι σήμερα, μετά από 14 σεζόν. Και τώρα σταματάω να παίζω. Δεν μπορώ να σταματήσω τα δάκρυα που τρέχουν καθώς λέω αυτά τα λόγια, αλλά εδώ και μερικούς μήνες είμαι πεπεισμένος ότι αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή.

Ήταν τιμή μου να παίζω για 30 χρόνια και προνόμιο να παίζω 17 χρόνια ως επαγγελματίας.

Ευχαριστώ όλους τους συλλόγους στους οποίους έπαιξα, ευχαριστώ τους συμπαίκτες μου, τον δικηγόρο μου, τους προέδρους, τους μάνατζερ, τους προπονητές και τους γνώστες που γνώρισα και με στήριξαν.

Ευχαριστώ από καρδιάς τους γονείς μου, τα αδέλφια μου και όλη την οικογένειά μου, τους καλύτερους και καλύτερους φίλους μου για την εγγύτητα και την υποστήριξη που μου έδειχναν πάντα.

Ευχαριστώ το μπάσκετ, το οποίο μου επέτρεψε να γνωρίσω τόσους πολλούς φίλους και τόσες πολλές πόλεις.

Ευχαριστώ την Virtus Roma για αυτά τα 3 αξέχαστα χρόνια, τα πληρέστερα της καριέρας μου, που με σύστησε στη Ρώμη και μαζί με αυτήν στην Τζούλια. Ευχαριστώ τη Τζούλια και τις δύο καρδιές μας, την Εμίλια και τη Λίβια, για την άνευ όρων αγάπη. Ήταν ένα μακρύ, συναρπαστικό, βασανιστικό αλλά αξέχαστο ταξίδι.”